مرگ

دیشب تن خواب آلود مرگ را از گور سرکشم بیرون کشیدم

بوی خاک خیسش که بلند شد به یاد دارم مشامت شیدایی می کرد ,

غبار از تنش زدودم زخم های کاری اش را مرهم نهادم لباس روشنی تنش کردم ,

میگویند جرمش هویدا کردن بود. . ,

محرم اسرارم شد . . ,

سراپا گوش بود خوب میدانم چه گفتم نمیدانم چه شنید که خواب زده شد ,

دیگر کلماتم را نمی فهمید , دیگر به نور روزنه اکتفا نمی کرد ,

دیگر برایش وزیر جنگ یا سفیر صلح توفیری نداشت ,

بیزار شد از تمام این روبات های دوپا ؛ از تمام این سند های پاک شده ؛ از تمام این

تاریخ تحریف شده . . . ,

دیگر خوب میدانست راه رفتن لب تیغی از جنس نور هیچ نقابی بر صورتش به جای نمی گذارد ,

اینجا صورتِ زخمی شرف دارد به نقابی آراسته,

اینجا لب تیغ یعنی هیچکس به پایین نگاه نمی کند. . ,