لَبریز تو ام
| چهارشنبه, ۴ فروردين ۱۳۹۵، ۰۸:۴۰ ب.ظ
خالی مَکُن ای عِشق خودت را از مَن . . لَبریز تو ام، تو جرعه ای باش از مَن . .
- ۰ نظر
- ۰۴ فروردين ۹۵ ، ۲۰:۴۰
فراموش کـَردَن کـَسی که دوسش داری مِثل ِ بِخاطِر اوردن کـَسی است که هَرگِز ندیده ای . .
گـاهــے بِـدون ِ بغض و گِریــہ و بِـدون داد و هـَـوار . . بایـَد قَبــول کُنـے فراموش شُـدَنَــت را . . .
هر که به من می رسد ... بویِ قَـفَــــس می دهد!
جـُــز تـــو که پـَر مـــی دهی ... تا بپرانی مــرا!
دِگران گر بروند از نظر، ازدل بروند ...
تو چنان در نظری، گر بروی دل برود
شنیــده بــودم "پـــــــــــــا" ، "قــلب دوّم" است ... اما بــــــــــــــــــاور نداشتــم !
تــا آن زمــان کــه فــــــــــــــهمیــدم ؛ وقتــی دلِ ماندن نــدارم ،
پــایِ ایــــــــــــــــــــستــادن هــم نیســت... !!!
گاهی تــو... گاهی یادِ تــو...
گاهی هم غمــِ تــو... آخــر "تــو" کار ِ مــرا تمام می کند
من به تنهایی باغ بعد یک خواب زمستانی می‌اندیشم و به گل‌های فروخفته
به دامان سکوت من به یک کوچۀ گیج گیج از عطر اقاقی‌ها می‌اندیشم
و به یک زمزمه‌ی عابر مست
که ز تنهایی خود ناشاد است! می اندیشم
چـگـونـه حـرف ِ [ د ِ لَ م ] را بـه چَـشـم هـات بـگـویـم