مُشکِلِ مآ اَز جآیی شُروع شُد ک ِ نِگآهِ آدَم ـهآ بِ هَم ،
نِگآهِ آدَم بِ آدَم نَ ـبود ... نِگآهِ آدَم بِ فرصت بود
خـــــــــــــــــواهـــش میکـــــــــــنــــــــــــم...!!
از پیـــش او نــــــــــــــــــرو
هــــــــــیچــــــــــــــــکـــــــــــــــــــــس
طـــاقـــتــــی کــــه مـــــــــن داشـــــــــتـــــــــــــم را
نــــــــــــــــــــــــــدارد...
نمی دانم
دوستش دارم یا نه؟!
با هم قدم
میزنیم
با هم
میخوابیـم
دلم که میگیرد، آغوشش را بـــاز می کنـــــد
و بر گونه هایم بوسه میزند
اما نمی دانم دوستش دارم یا نه؟!
“تنهاییـــــم را” . . .
بآورتـــ بِشَود یآ نـﮧ
روزﮮ مـﮯ رسُد کـﮧ دِلَتــ برآﮮ هیچ کَس؛
بـﮧ اَندآزه ﮮ مَـטּ تَنگــ نَـפֿوآهَد شُد
برآی نِگآه کَردَنمـــ
כֿـَندیدنمـــ
اَذیتـــ کردَنمــــ
برآی تَمآم لَحظآتـﮯ کـﮧ دَر کـ ـنارَم دآشتی
روزﮮ خوآهد رسید کـﮧ در حَسرَت تِکرآر دوبآره مَـטּ خوآهـﮯ بود
می دآنم روزﮮ کـﮧ نبآشَم "هیچکَس تکرآر مـטּ نخوآهد شُد
دلم را به تخت می بندم تا ترکت کند
فریاد می زند،می لرزد،خمارت می شود
رها که شد...
او می ماند و یک عمر وسوسه ی تلخ دوباره خواستن
تــــــــــــــــــــــــــــو...
دیگر تو را آرزو نخواهم کرد...
هیچ وقت...
تو را زمانی می خواهم،
که خودت بیایی،با دل خودت
نه با آرزوی من
دنبـال ”
مخاطـبــــ خـاص ” نــوشته هـایـم نــباشید !
ارزش ” خــاص بــودن ” را نداشتــــــ ….